معنی ستایش گرفتن - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

(چِ رَ / رِ دَ)

ستودن. مدح گفتن:
گرت من ستایش نگویم مرنج
که بهره ندارم ز گنج تو خنج.
ازرقی

(کِ تَ شُ دَ)

اندیشیدن. فکر کردن:
برفت و همه شب سگالش گرفت
که فردا ز خوردن چه سازم شگفت.
فردوسی.
ز بیگانه پردخت کردند جای
سگالش گرفتند هرگونه رای.
فردوسی

(فِ رِ دَ)

خصومت کردن. جنگ آغازیدن:
همان با خردمند گیرد ستیز
کند دل ز نادانی خویش تیز.
فردوسی.
با قضا پنجه مزن ای تند و تیز
تا نگیرد هم قضا با تو ستیز.
مولوی

استراحت کردن آسایش گرفتن

عبادت کردن پرستش کردن: (همیدون بزاری نیایش گرفت جهان آفرین را ستایش گرفت) (شا. لفا اق. 209)

پناه بردن تحت حمایت کسی در آمدن

((~. گِ رِ تَ))

پناه بردن

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما